კუკიის მუნიციპალურ სასაფლაოსთან არსებული "კუდრაჭ - TV"
იმშობიარა ღამემ და გააჩინა მზე. ზეცაში დასვა და უვლიდა მთელი დღე. მოვიდა ვინმე ადამიანი. ადამიანი ვარო და არ მომწონს ასეთი მზე, სხივები უნდა გავპარსო, ღამემ რა იცის, ღამეზე ჭკვიანი ვარ მე. გაპარსა. ღამემ იტირა. მერე ატირდა მზეც. ადამიანი კინოში წავიდა: ბევრი ვიმუშავე, უნდა დავისვენო მეც. გაპარსული მზე დაკომპლექსდა, რას დამამსგავსა ამ კაცის არამსგავსმა, რაღა გამათხოვებს მე? მელოტი მზე ვის რაში სჭირდება, ჩემთან სექსი ყველას შეზიზღდება, მერე რა რო მზე ვარ, ინ ვიტრო მჭირდება! სუროგატი მზე ხომ კარგი იქნება? დონორი მიშოვეთ, სანამ დაბინდდება! გავიხედოთ და მოდის მაიკლ ჯორდანი. მზეს, მგონი, მოეწონა ჯორდანის მომბლანი. ეს შავია და მე ყვითელი, ბავშვი გამოვა ალბათ ყავისფერი. მზეს ჯორდანისაგან მგონი შვილი უნდა: სპერმა გამოართვით, თქვა მზემ პრაგმატულმა. სულ ფეხზე ჰკიდია სოდომი, გომორა. ჯორდანმა არ იძუნწა, იქვე იდონორა, ბეზ ლიშნიხ სლოვ ი ბეზ გონორა, თუ გოგო გაჩნდება, დაარქვით ელეონორა. მელოტ მზეს, ეს უნდა მკადრო? ჩემს შვილს ერქმევა ნატო, არავინ არ მკითხოს, რატომ! ელეონორაო, რა მაკადრა ამ შტერმა, არ დამანახოთ ჯორდანის სპერმა! სხვა გზა არა მაქვს, დავრჩები ქალწული, რადგანაც არა ვარ მე დალალდაწნული. ადამიანს კი ჩემი გაპარსისთვის სულ გაჩხერილი ჰქონდეს რწმენაში მავთული.
როცა მეგობრებს კარგავ, ნივთებს უმეგობრდები, ნივთებს უახლოვდები, გყავს ნივთი მეგობრები. ფარდა ჯოხი საფერფლე კალმისტარი ლოგინი კომპიუტერი გიტარა... და მთავარი: ლოდინი. ხო, ლოდინიც ნივთია, კონკრეტული საგანი... და ამოუწურავი ტკივილების მადანი. მაგრამ ლოდინს ვერ ენდობი: სულ ტკივილებით სავსეა, ტკივილებს კიდევ გაუძლებ - ლოდინი მოღალატეა, რადგან მეგობრების ხათრით, თავის სურვილებს არ ზღუდავს, დაგპირდება და გალოდინებს და ლოდინისგან გაგგუდავს.
ჩემი არავის არ ესმის და მე კი ყველასი მესმის, ბოროტი არის კაცობრიობა და მე ვარ კეთილი ერთი, ყველამ გაყიდა სინდისი, მხოლოდ ჩემშია ღმერთი! კაზინო, პლანი, ბაზარი, საროსკიპო (ნუ, ბარდელი), ყველა გაიხრწნა, მხოლოდ მე ვარ წმინდა, როგორც სანთელი - მხოლოდ მე ვიცი ქართული, მხოლოდ მე დავრჩი ქართველი! რატომ გაგრძელდა ღამე? რატომ თენდება ნელა? უსამართლოა სამყარო, უსამართლოა ყველა, უსამართლოა მთავრობა და ხალხის გულშიც ბნელა! უსამართლოა ენგური, უსინდისოა მტკვარი, მეჩვენება, რომ შხარა უშბასთან ქრთამით შეკრული არი! უსამართლოა მწვადი, ხინკალი, უსამართლოა მჭადი, თუ მზის ამოსვლაც უსამართლოა, სჯობს, ფსიქიატრთან წადი!
ოცდამეერთე საუკუნეში ძალიან მშიშარა ვარ! ამ შიშს არაფერი ეშველება, ლაჩარი ვარ და მორჩა! ადრე არ ვიყავი ასეთი მშიშარა: ვისიც მეშიანია, მისი იარაღი არ მაქვს - აი, ასე მოხდა! დედისმაგინებელი "მართლმადიდებლები", აპკამოკერილი "ქალწულები", უწიგნური "განათლებულები", უზნეო მორალისტები. სამშობლოს მჭამელი "პატრიოტები", ერისთვის მებრძოლი ვაჭრები, უკანალის მიმცემი "ვაჟკაცები", ინტერნეტში გულადი ლაჩრები. სხვისი სახელით მოსაუბრე "გულწრფელები", ანონიმური "ბრძენები", წინაპართა ფოტოებთან ერთად ბაზარში ნაყიდი გენები. ნამუსგარეცხილი "წმინდანები", ყველა მათზე ძლიერთან "მართლები", სისხლსმოწყურებული დედები და სისხლისმსმელთან დანთებული სანთლები. გენიად წოდებული უნიჭობა და უნიჭოდ წოდებული გენია, სინათლედ წოდებული სიბნელე, თვისებად წოდებული შიზოფრენია. გიორგად წოდებული ჟორა, კაცის შეფასება - ეროვნება. სამარცხვინოდ აღიარებული ღირსება და სხვისგან ნასესხები გემოვნება... და ჩემი სილაჩრე როდის დაიწყო? ამის გახსენებაც არ მინდა! როცა ამ სიტყვების უმრავლესობას ბრჭყალებში ჩასმა დასჭირდა...
თავიდან უშნო ვიყავი: ფორტუნამ მე გარეგნობა მახინჯი შემომთავაზა. დავთანხმდი... ბევრი ვიწვალე... წვალებამ გამალამაზა. ახლა მართლა ლამაზი ვარ: მაქვს მშვენიერი ღიმილი, სხეულიც მშვენიერი მაქვს, სახე და გულისტკივილი. ულამაზესად ვჩუმდები და ლამაზი მაქვს ცრემლები, წყენაც ლამაზი დამჩემდა, მართლა მშვენივრად ვღელდები. ჩემი ფიქრი და ოცნება ჟღერს, როგორც ბახის ჰანგები, დუმილი უფრო მალერს ჰგავს, სიცილი - ლისტის დარდები. აღნაგობა მაქვს რენესანსივით, პლასტიკა - ბერძნული, ძველი. ჩემს მიხვრა-მოხვრაში ზეიმობს მითოლოგია მთელი. ტვინს ნაოჭები ისე აქვს, როგორც პარიზის ქუჩები. და თომას მანის სიჩუმით მაქვს გაჟღენთილი ტუჩები. ზაფხულის არდადეგებზე აქ ისვენებენ ორივე: მზე და მთვარე. ზაფხულის გარდაც სულ მპატრონობენ, სულ აქ არიან, ჩემზე დარდობენ დღე და რამე. ნაკლი? არა მაქვს, სრულყოფილი ვარ, ასე ინება ღმერთმა. მოკლედ რომ გითხრათ, მშვენიერი ვარ, როგორც სამყაროს შექმნა. თქვენ არ მოგწონვართ? ლამაზად მწყდება გული. არ მიგაჩნიათ, რომ ლამაზი ვარ? აფორიაქდა ჩემი ლამაზი სული... მაგრამ, ბოდიში: როგორ გგონიათ, რას ნიშნავს სილამაზე? რომ მაწყენინეთ, გული მატკინეთ, რად გიხარიათ ასე? სილამაზეში მე რას ვგულისხმობ? ვერ განგიმარტავთ ადვილად. თუ თავიდანვე არ გესმით, მე ვერ აგისხსნით, ნამდვილად! #ზურაპირველი
მე და საქართველო წიქარას მოვაჯექით და გადასარჩენად გავრბივართ. წიქარა გვეუბნება, თუ მიშა დაგვეწია, არაფრად აღარ ვარგივართ! თუ ბიძინა დაგვეწია, დავიღუპეთ, ფული გადაუყარეთ - ხელში არ მისცეთ! შეგროვებას დაიწყებს, ჩვენ დავავიწყდებით და ჩვენ კი უფრო სწრაფად გავიქცეთ! თუ მღვდელი დაინახოთ, გინება დაიწყეთ, ჩემიანიაო, იფიქრებს და გაგვიშვებს! თუ იდენტობა დაგვეწიოს, ჭიჭყინი დაიწყეთ, ჩვენები არიანო იფიქრებს და არ გვირქენს! თუ ამათ გავასწარით, უამათოდ პუტინი ჩვენ უკვე ვერაფერს დაგვაკლებს! თუ ხალხი გამოგვიდგა, ოქრო და საჭმელი გადაყარეთ - ქართველს მხოლოდ ჭამა და სიმდიდრე ადარდებს! უცებ საქართველო წიქარას აწყვეტინებს "არა, ჩემო მეგობარო ჭიქარა, საქართველო ქართველების გარეშე გინდა ყოფილა და გინდ არა! თუ ჩემი ხალხი გამოგვიდგა, გულში ბოღმითა და თავში სიბნელით? ნუღარ გავიქცევით! ვისღა გავექცეთ? უქართველებოთ ჩვენ ვინღა ვიქნებით? უცებ მოგვესმა გინება, ჭიჭყინი, დაცინვა, სუნი დადგა, როგორც არშესრულებული პირობა, მოგვდევდნენ ქართველები: სამჯერგათხოვილი ქალწული, საშინლად ხმამაღალი უტვინობა. "მამაო ჩვენო"-ს მკითხველი სიბინძურე და შიშისგან აცახცახებული გმირობა. გაჩერდა წიქარა. მე, ის და საქართველო ერთმანეთს ჩავეხუტეთ და თვალი დავხუჭეთ - არ შეგვეძლო ყურება! საქართველომ დაუძახა: "მოდით, შეგვჭამეთ და აგვკუწეთ!" ქატო იქა, ფქვილი აქა, ჭირი იქა, ლხინი აქა... როგორ მოგეწინათ ეს ბოლო? ასე გადაყლაპა ბოღმამ და სიბნელემ ზღაპარი, ადამიანი და სამშობლო!
ორთავიანო არწივო, არ გინდა, რომ დაგვამშვენო? სტალინის ლანდი მიგვიძღვის, ნეველის ძვალი გვმფარველობს, რუსეთო, მონად გვიგულე დღეს სრულიად საქართველო! სხვა საქართველო სად არის, რომელი კუთხე ქვეყნისა? მთავრობა და ეკლესია მსოფლმხედველობით ერთვისა. დაცინვა, ლანძღვა, შეურაცხყოფა შეფურთხება და გაქცევა, სუსტების ხოცვა, სიბნელე ტვინში, მეფედ მდიდარის არჩევა, თუ საჭიროა, რომ ერთი სიტყვით აღვწერო ჩემი სამშობლო, ჩემი მამული, მე ვიტყვი, რომ საქართველო დღეს არის არაქრისტიანული!
ისმინოს ყველამ, დიდმა, პატარამ, გინდა ქალია, გინდა კაცია, უნდა გაგაცნოთ ქართველი ერის ახალთახალი ჭეშმარიტების დეკლარაცია! ჭეშმარიტება ესე დადგინდა ხელოვნების და მეცნიერების, მთავრობისა და სარწმუნოების (დიდება იმათ მრავალძამიერ!) ერთპიროვანთა ლიდერთა მიერ! როდესაც ჩვენმა ცნობიერებამ პროგრესის ცეცხლში მარჯვენა შეყო, მცნებათა რიცხვი გავზარდეთ ძლიერ: ათი იყო და ათი არ გვეყო! წვიმა მშრალია, თოვლია თბილი, თუ გეი არის, მოკალი შვილი! პატარძალს სისხლი არ მოსდის ღამით? ნუღარ აცოცხლებ მას ერთი წამით! კაცი იმითი ფასდება, რამხელა ასო აბია! ლეკვი ლომისა სწორია, მაგრამ ძუ არა - ცხადია! სოხუმი არის რუსეთი, თბილისი - პორტუგალია! ქართველო, რუსი გაართე, ეს შენი წმინდა ვალია! მლაშე შაქარი, ტკბილი მარილი, სტალინი წმინდა, სუფთა, ღვთის კაცი, პუტინი სანდო, კეთილი, ნანი ბრაგვაზე - სიძვის დიაცი! კამეჩი გალობს, ძროხა ხტის, ჯორი - ციური ფრთოსანი, რობერტ სტურუა - უნიჭო, ამაშუკელი - მგოსანი, ბრძენი ბევრს ყბედობს, უტვინო კი სდუმს! მოსცხე მათხოვარს, თუ შენ ასე გსურს! მშვიდობა ყველაფრის ფასად! ღირსება, სამშობლო, სინდისი - არ დაგჭირდება არასდროს, არსად! და ბოლოს, რჩევა ჩემგნ პირადად: თუ დღეს რაც ხდება სტრატეგიაა, და მეჩვენება, რომ რუსეთისთვის ჩვენი გულების კარი ღიაა: რუსთველმა ბრძანა, თუ გახსოვთ: რასაცა გასცემ, შენია, რაც არა - დაკარგულია! ხომ არ ვაჩუქოთ დიდ რუსეთს სამეგრელო და გურია?
ძალიან გთხოვთ, ნუ იგინებით - ეს არის მხოლოდ ხუმრობა!
სტალინის ხატი დავასვენოთ სიონში ჩქარა! ქრისტიანობის მაგალითს გვაძლევსო - წმინდანმა ბრძანა! მალე შევრაცხავთ მასაც წმინდანად! მისთვის ადგილის პოვნა წმინდანებში თუ გაგვიჭირდეს, განვცხრილავთ სიას და ამოვშლით ილია მართალს, თაყაიშვილს და კიდევ ვინმეს... რაში გვჭირდება ჭავჭავაძე? მოძველდა მისი აზროვნება! ენა, მამული, სარწმუნოება - რაში გვარგია? ცოლი კუხნაში, ღიპი, ჯიპი, ნეველის ძვალი - ამაზე კარგი რა გაგვაჩნია? ცხინვალი არა, იხვის ტოლმა! სოხუმი? ზღვაზე როა? ააა, აფხაზეთი ეგ არი ალბათ! კი, აფხაზეთი ჩემი ტკივილია! დამისხი ერთი, ძმაო! აფხაზეთის ომში დაცემულ ქართველ ვაჟკაცებს გაუმარჯოს!
როგორ მოვიქცე? რა შემიძლია? მითხარით, რა ვქნა, რა გავაკეთო? მართლა მაწვალებს ის, რასაც ვხედავ. სიმართლის თქმაც კი ვეღარ გავბედო? მიწებს ჰყიდიან და ამაყობენ, ურჩხულს, ვით წმინდანს, ისე ამკობენ! ფულებს ითვლიან, თავისას, სხვისას სხვა არაფერზე არარ დარდობენ! ტრიბუნას ვეცე და პარტია შევქმნა? თუ არჩევნებში ვიყარო კენჭი? ლაშქარს მოვუხმო, ტანკის წინ გავწვე, თუ ამოვიგდო პირჯვარით ბეჭი? აბა, რა მესმის მე ამეების რელიგია და მეტაფიზიკა? რა ვიცი აბა, ვინ იტყუება? სად მსახიობი, სად პოლიტიკა? არც მღვდელი ვარ და არც პრეზიდენტი, არც მეცნიერი, არც მეომარი, მტერი არა ვარ კაცობრიობის და არც ყველასი ვარ მეგობარი! მიყვარს ქეიფი, გართობა, სცენა... ახლა ბევრი რომ არ გავაგრძელო: ერთი უბრალო მსახიობი ვარ, რომელსაც უყვარს ჯერ საქართველო! ლექსს წავიკითხავ, ვიმღერებ რამეს... მერე ვიდეო მინდა ვაჩვენო, ერთი ორ ქართველს ასე მარტივად რაღაცეები რომ შევახსენო!
ჩემი მეგობრები 1 ჰამლეტმა მითხრა, "არ იდარდო, არასოდეს არ მიგატოვებ!" - ჰამლეტ, ძვირფასო, შენზე უკეთეს მეგობარს მე ვერც ვინატრებ! - ეგ ვითომ რატომ? - აიფოფრა მიწია კარამაზოვი - რახან ვარ და პრინცი არ ვარ? - გეყოფა, მიწია, ბოდავ რაღაცას! დალიე ისევ? - კი არ დავლიე, დავლიეთ, მე და ანტონამ? - ვაიმე, ჩეხოვი დაათვრე? - ჩეხოვი არა, სტანისლავსკი! ანტონა რაა, სენტ ეგზუპერი... ისე გავიპეთ, პატარა უფლისწულმა გაგვხადა ტანზე... - მიტია, გაგიჟდი? გრუშა სად იყო? - ოფელიასთან ერთად წავიდა სადღაც, დოროთეა უნდა ვნახოთო, არ არის კარგად... აკბარამ და ტაისმა გამოუარეს ტაშჩაინარი გააგზავნეს პერსეპოლისში დოროთეასთვის გედის ბუმბულის ჩამოსატანად... - ვაიმე, დოროთეას რა მოუვიდა? ჩემი გოგო, ისევ ნერვები აუშალა ანტონამ ალბათ? - ანტონას ჯერ არ გაუღვიძია! - მიწია, გაჩერდი, ნუ ბოდავ, ბიჭო, დოროთეას ანტონაზე ვთქვი! უი, ზარია, მადამ შოშა იქნება ალბათ. სანჩო, გაუღე გეხვეწები! იაკობ, რახილს დაურეკე, მალე მოვიდეს! შოშა მოვიდა, რომ ქორწილის წინ მაკიაჟი გაუკეთოს შენს მშვენიერ ცოლს. არა, ლია ვერ გაუკეთებს, მადამ შოშას უფრო ვენდობი... მადამ შოშას ისეთი ფანქრები აქვს... პეპი გაჩერდი, გადავირიე, ნუ ყვირიხარ! კარგი, გისმენ, რა გიპასუხო? :D :D :D შენ უფრო ღონიერი ხარ, მაგრამ ბრუს ლი უფრო...... კარატისტია, ხო, უფრო კარატისტია! შენ უფრო წითელი თმა გაქვს და ბრუს ლი უფრო კარატისტია! ბრუს, გეხვეწები, არ იჩხუბოთ!
ცაზე მთვარე დაენარცხა, იმ ღამეს მესიზმრა ფაცხა, ზამთარია, უცებ დამცხა, ვერა ვარ მე კარგად რაცხა. ყვავმა ჭურჭელი დარეცხა, ძაღლმა მითხრა, დავლიოთო, წუთისოფლის ჭირვარამი სულ ქეიფში გავლიოთო. ივანიშვილი ვნახე ქუჩაში, მათხოვრობდა საცოდავი, სააკაშვილი ცეკვავდა: გედი იყო, მომაკვდავი. ასე მარტო რატომ ცეკვავ? ბიძინამ ჰკითხა მიშას. ჩემს ზოოპარკიდან დაგითმობ: ზვიგენს, პინგვინს ან ციცარს. ბევრი მინახავს დუეტი, ცეკვა, სიმღერა, რამდენი? მიშიკოსი და პინგვინის დაუვიწყარი ტანდემი. მერე მიშა რომ გაიქცა, პინგვინი მარტო დარჩა. სხვა ცხოველებმა ჩაიცვეს აბრეშუმი და ფარჩა. ბიძინამ ნამათხოვრალი ფულით ზოოპარკელებს ასწავლა ენა. ასე დაუთმოთ ცხოველებს საბრალო ქართული სცენა. გავიქეცი სამშობლოდან, პარიზს შევაფარე თავი, პარიზში რწყილები ჰყავდათ და ვერსალისკენ მოვაბრუნე ნავი. ვერსალს ჩაესახლებინათ ავლაბრელი გოიმები. სამ დრეში მივხვდი რომ იყო სავსე მთვარის ოინები.
მესიზმრა დღეს მომავალი: რაღაც მინდორში დავრბოდი... სადა ვარ მეთქი. მომიხმეს. აქ, მომავალში გადმოდი. შეხედე, ამ ტბის ადგილას ადრე თეთნულდი იყო, ამ ხეობაში ოდესღაც უშბა აღმართულიყო... აქ მყინვარწვერი იდგა, აქ შხარა, აქ დარიალი, აქ თრიალეთი ოდესღაც იწვა, აქ იყო თერგის ღრიალი. - მიწისძვრა იყო? - მიწისა - არა! სულისძვრამ დაანგრია! ქართველმა კაცმა თეთრი და შავი, მტერი - მოყვარე, ლომი და რწყილი, იავნანა და დედის გინება რომ ვეღარ გაარჩია! გადმოგცემთ: ასეთი იყო ჩემი სიზმრის ნაამბობი: კავკასიონის ქედს დაერქმევა კავკასიონის დაბლობი.
სიცოცხლე არის ეპიდემია გავრცელებული იმ ქვეყანაში. და ავადდება სული უხორცო, სული მცხოვრები სულ ნირვანაში. გრიპის ვირუსი სიცხეს აგიწევს, დაგისივდება ალბათ გლანდები. სიცოცხლის ვირუსს სხვა სიმპტომი აქვს: შეგეყრება და დაიბადები. პირველი მსხვერპლი ადამი იყო, მერე სხვები და სხვები, მერე ჩვენ. ზოგნი ადვილად იკურნებიან, ზოგგნი კი ასოც წლამდე ცხოვრობენ. თვითგანკურნებას ღმერთი არ გვირჩევს, მართალიც არის, უნდა გავუძლოთ! ჩვენი ფიქრები, ძალა და ნიჭი ეპიდემიას უნდა დავუთმოთ. ვინც გადაწყვიტავს თვითმკურნალობას და განკურნებას არ ელოდება, უნდა იცოდეს, რომ იქაც მისთვის ნირვანა აღარ განმეორდება. ვიცი, ძნელია, მძიმე სენია, ცხოვრება დიდი განსაცდელია, მაგრამ აქვს რაღაც, რაც ნირვანაში ნამდვილად ძნელი საპოვნელია: სიცილი, ჭამა, მუსიკა, მეგობრობა და ძილი, სექსი, სამშობლო და სიყვარული, ხელოვნება და შვილი. თუ შევძლებთ და არ დავკარგავთ სინდისს, ღირსებას, ტვინს, მაშინ ამ რაღაცეებსაც სულ თან წავიღებთ იქ. ამიტომ გავძლოთ, ვითმინოთ, დრო მოვა, განვიკურნებით, ღირსებით ავად ნაყოფნი ნირვანას დავიბრუნებით. უკვე იქ მყოფნი, ჯანმრთელნი, რომ დავიბრუნებთ ოცნებას, დარჩენილებსაც იქიდან გავუადვილებთ ცხოვრებას.
როცა სიკვდილი დარეკავს კარზე, მე დავუძახებ: მანდ ვინ არი? ის მიპასუხებს: ვითომ ვერა მცნობს! სიკვდილი ვარ, გამიღე კარი! მე ვუპასუხებ: დამელოდე, თუ შეიძლება! გახდილი ვარ, ჩავიცმევ ტანზე! ...და ჩაცმის ნაცვლად ჩავრთავ კომიუტერს, სიკვდილს კი სიტყვას ავუგდებ ბანზე. სახის წიგნს, იუთუბს, მაივიდეოს, ვთხოვ, უჩემოდ ხმა არ ამოიღოს. გამოვიგონებ ისეთ პაროლს რომ, აინშტაინმა ვერ გამოიცნოს. პაროლებს შევცვლი - ვინმე არ შეძვრეს, პაროლის მოხსნას ვერავინ შესძლებს! ეს იმიტომ, რომ, როცა მე რომ წავალ, სიკვდილთან ერთად გავისეირნებ, შემძვრალმა ბრძენმა ჩემი სახელით სიბრძნე რომ არ თქვას: სულელის სახელს დავისეივებ! და მერე მშვიდად გავუღებ კარებს, ჩევეხუტები. "მემატიანე, რატომ მაწვალე ასე, ძვირფასო? ამდენი რატომ დაიგვიანე? წამო, წავიდეთ სახლში! მითხარი, უკვე მზადაა იქ ჩემი ბინა?" ხელს მომხვევს მხრებზე, შუბლზე მაკოცებს, მეტყვის, "მზადაა, რამ შეგაშინა? იქ სულ წვიმაა და თან სულ მზეა, დრო არ არსებობს და თანაც თბილა!"
ლევანიკოს ძალიან გაუხარდება, თუ მისწერთ მას! (თუ შეიძლება მხოლოდ ქართული შრიფტით, რომ ლევანიკომ თვითონ შესძლოს წაკითხვა).
დაბერებული ვულკანის რჩევა - ფორმულები! ბევრი ლოცვა ყოველთვის დიდ რწმენას არ ნიშნავს! ბევრი ცრემლი ყოველთვის დიდ მწუხარებას არ ნიშნავს! ბევრი გინება ყოველთვის აგრესიას არ ნიშნავს! ბევრი ბოდიში ყოველთვის თავმდაბლობას არ ნიშნავს! არც დუმილია ყოველთვის ოქრო! და არც სიყვარულს მოაქვს ყოველთვის ბედნიერება! ყველა ბრძოლაში არ მარცხდება ყოველთვის დონდლო! და არც ყოველთვის მართალია მეცნიერება! ქალს შეიძლება შვილი არც ჰყავდეს და იყოს კარგი დედა! ყოველთვის უზრდელი არა ხარ, როცა სიტყვის შებრუნებას ბედავ! ყოველთვის ძნელი არ არის სხვისი საყვედურების ატანა! ვინც ეკლესიაში არ დადის, ყველა არ არის სატანა! ამიტომ გირჩიე, დაივიწყო ყველა ფორმულა, ტვინი გაანძრიო და თვითონ გადაწყვიტო, ორს პლიუს ორი რამდენია! ნუ იქნები ნურც აინშტაინი, ნურც მაკიაველი და ნურც მიტო! შენ არ იქნები უშეცდომო, ბევრჯერ შეცდები, და ბევრჯერ ჩაგეძირება გემი! მაგრამ იქნები შენ მხოლოდ შენ და შენი ცხოვრებაც იქნება მხოლოდ შენი!
როცა იქნება და გარდავიცვლები, მინდა, რომ დამწვან და ჩემი ფერფლი წაიღონ იქ, ჩემთან, სახლში. თბილისში, ღამით დაფანტონ სადმე, რუსთაველზე, ან ვაკის პარკში. ან მთაწმინდაზე, მამადავითზე - იქ მეგობრებთან, ნასვამები ავდიოდით ხოლმე და ვსვავდით. ან მტკვირს ნაპირზე - ვბოდიალობდი მეგობართან, შეყვარებულთან, გასიებული ცრემლით და დარდით. იქნებ აჯობოს დააპნიოთ ჩემს სავალ გზაზე, ბედნიერ გზაზე: თეატრალური ინსტიტუტი და ჩემი სახლი - რუსთაველი, ალექსანდრე ჭავჭავძე, და მერე მარცხნივ: ათარბეგოვის 34... ხის კიბეები, ხის კარები. ოთახს მიაგნებთ ხმამაღალი მუსიკით და სიგარეტის მუდმივი კვამლით. მაგრამ ყველაზე კარგი იქნებოდა, თუ გადმოყრიდით ჩემი სამოთხის აივნიდან, თამარაშვილზე! სულ ბედნიერი არ ვყოფილვარ იქ - არ გეგონოთ! იქ დალეული არყის ბოთლების ხუფებისგან ფარდა ავკინძე. როგორ მიყვარდა! როგორ მიყვარდა! როგორ მიყვარდა! ჩემი ცხოვრება სულ ეკიდა ფერად მავთულზე. იქ სულ ვცხოვრობდი, ვცხოვრობდი და ვცხოვრობდი... ბედს დავცინოდი! და მე კი არა, ბედი ცეკვავდა იქ ჩემს დაკრულზე. ან იქნებ დააპნიოთ ყველგან ცოტ ცოტა, ას ასი გრამი! მაგრამ ერთსა გთხოვთ (ღამით ვცხოვრობდი), დააპნიეთ ეს ფერფლი ღამით!