დედამიწის პირველი ხელოვნური თანამგზავრი „სპუტნიკ-1“ გაშვებულ იქნა საბჭოთა კავშირიდან 1957 წელს. იგი ორბიტაზე 22 დღის განმავლობაში რჩებოდა, სანამ საწვავი არ გამოელია. ამ მომენტიდან 3 თვის შემდეგ თანამგზავრი შევიდა ატმოსფეროს მყარ ფენებში და დაიწვა. ამერიკელებმა კი, რომლებიც არ აპირებდნენ დათმობაზე წასვლას, თავის მხრივ პირველი საკომუნიკაციო თანამგზავრი - სახელწოდებით „პროექტი სქორი“ შექმნეს. დღევანდელი სტანდარტებით იგი საკმაოდ არასრულყოფილი იყო. თანამგზავრზე არსებობდა 4 ხმისჩამწერი მოწყობილობა, რომლებიც იმართებოდა დედამიწიდან და რომელთაც შეეძლოთ შეტყობინებების მიღება და გაგზავნა. ამ დროიდან მოყოლებული მოხდა სატელიტური, ანუ თანამგზავრული ტექნოლოგიების სწრაფი განვითარება. კოსმოსური მაგნიტოფონის ადგილი რეტრანსლატორმა დაიკავა, რომელიც იძლევა სიგნალების გაგზავნისა და მიღების საშუალებას. მალევე შეიქმნა მზის ბატარეებით აღჭურვილი თანამგზავრები, რომლებიც ელექტროენერგიას გამოიმუშავებდა. ახლა თანამგზავრებს უკვე შეეძლოთ შეტყობინებების კარგი და მკაფიო ხარისხით გაგზავნა და მიღება. დაიწყო თანამგზავრული ბიზნესის აყვავება - რადგან თანამგზავრებს უკვე შეეძლოთ ბევრი საკომუნიკაციო ამოცანის გადაჭრა როგორც სამხედრო, ასევე კომერციულ სფეროებში.